De verkeerde kant van de geschiedenis

EU-landen moeten er op toezien dat hulp aan Palestijnen niet wordt misbruikt.

(Artikel door Pieter Cleppe, ondervoorzitter van Libera! en hoofdredacteur van BrusselsReport.eu, zoals oorspronkelijk gepubliceerd op TPO.nl op 12 januari 2024.)

Uitspraken van de Belgische Minister van Ontwikkelingssamenwerking, de sociaal-democrate Caroline Gennez, over het conflict in Gaza, hebben geleid tot een diplomatieke rel met Duitsland. Gennez hekelde in een interview de volgens haar te Israël-onkritische houding van Duitsland, waarbij ze stelde: “Het is een cruciale vraag voor onze Duitse vrienden: gaan jullie echt twee keer aan de verkeerde kant van de geschiedenis staan?”

Volgens de Duitse regering stelt zij daarbij echter Israël op één lijn met Nazi-Duitsland, waar wel iets voor te zeggen valt. De Duitse ambassadeur in Brussel, Martin Kotthaus, reageerde fors: “Vergelijkingen tussen de Shoah en wat er nu gebeurt, passen niet”. Hij voegde er aan toe: “Israël heeft het recht zich te verdedigen tegen de terreur van Hamas, tegelijkertijd moet Israël er alles aan doen om de burgerbevolking te beschermen.”

Reeds voor de grote terreuraanval van Hamas op 7 oktober liet Gennez zich opmerken als criticaster van Israël. De Belgische ambassadeur in Israël moest zich in september verantwoorden voor een andere uitspraak, waarbij ze stelde: “Er worden hele dorpen van de kaart geveegd door de Israëli’s”. Daarmee duidde Gennez op het vertrek van Palestijnse families uit dorpen in ‘Area C‘ van de Westelijke Jordaanoever, die door Israël wordt gecontroleerd.

Electoraal opportunisme

Volgens de Palestijnen moesten ze vertrekken door pesterijen van Israëlische kolonisten, wat volgens de Israëlische regering, onjuist is. Feit is dat de Israëlische autoriteiten de bewuste Palestijnen niet verplicht om te verhuizen. Gennez gaat nogal vlot mee in de theorie dat de kolonisten het vuile werk zouden opknappen daartoe, en gebruikt de dubbelzinnige zinsnede “de Israëli’s”, maar daar is op zijn minst geen consensus over.

Sommigen stellen dat Gennez dit soort uitspraken eenvoudigweg doet uit electoraal opportunisme – voor de ‘moslimstem’ –  en de N-VA oppositie beschuldigt haar er van dat ze zich als een “activiste” gedraagt.

In elk geval is het wel opmerkelijk dat de Minister niet dezelfde ijver aan de dag legt om opheldering te eisen over berichten dat 3000 leraren in Gaza die het bloedbad van Hamas op 7 oktober zouden hebben gevierd op Telegram. Hierbij werden de moordenaars en verkrachters als “helden” geprezen en werd de “opvoeding” die de terroristen hebben gekregen, verheerlijkt. Ze zouden vrolijk foto’s van dode of gevangen Israëliërs hebben gedeeld, waarbij ook werd aangedrongen op de executie van gijzelaars. Deze leraren zijn in dienst van de UNRWA en worden dus betaald met belastinggeld.

Afrikaanse moslims

Als er één conflict is dat de gemoederen hoog doet oplopen, is het wel dat tussen Israël en de Palestijnen. Zelfs de meest rechtgeaarde bewonderaar van Israël zal daarbij moeten toegeven dat het Israëlisch leger soms fouten maakt, zeker in een oorlogscontext. En zelfs de passioneelste verdediger van de Palestijnen beseft in zijn hart wel dat de Palestijnen niet door de voorbeeldigste figuren worden geleid.

Terwijl er weinig aandacht is voor het lot van Christelijke Afrikanen die over de kling worden gejaagd door Afrikaanse moslims, is er een bijzondere aandacht voor Israël. Een reden daarvoor is ongetwijfeld dat bij het Israëlisch-Palestijnse conflict, een van de twee partijen een westerse democratie is.

Israël heeft zijn gebreken, maar het land stuurde wel voormalige premiers naar de gevangenis, bijna 20 procent van de Israëlische burgers zijn moslim en leden van de Arabische minderheid zijn opgeklommen tot rechters in het Hooggerechtshof. Wanneer westerlingen kwaad zijn op Israël, is  dat soms het gevolg van antisemitisme, maar het kan net zo goed het gevolg zijn van het feit dat ze meer verwachten van een land met bepaalde rechtsstatelijke normen.

Een andere verklaring, vooral om de obsessie van extreemlinkse figuren voor het Israëlisch-Palestijnse conflict te verklaren, is dat de Joodse cultuur nogal veel waarde lijkt te hechten aan kritisch denken en financieel inzicht. Iets wat het onevenredig grote aantal Nobelprijzen kan verklaren dat door Joden werd gewonnen. Dat zijn zaken die normaal gesproken niet al te veel worden gewaardeerd door autoritair links, dat het eerder heeft voor collectivisme en centrale planning. Ironisch is hierbij dat Israël als een behoorlijk links project is begonnen, met zijn kibboetsen, die begonnen als utopische gemeenschappen, een combinatie van socialisme en zionisme. Uiteindelijk ontwikkelde het land zich echter door te kiezen voor een kapitalistische weg.

Hulp aan Palestijnen

In het verleden was er zeker veel onrecht, zowel aan Israëlische als aan Palestijnse kant. Veel Joden kochten eerlijk grond in het gebied, dat toen nog door de Britten werd gecontroleerd, dus men kan hen niet verwijten zelf problemen te hebben gezocht. Voor Hitler aan de macht kwam in Duitsland in de jaren 1930, vonden er al vier Joodse migratiegolven naar het gebied plaats, dus het is ook niet eenvoudigweg een uitkomst van de Holocaust, wat sommigen beweren.

Hoe het conflict ooit zal worden opgelost, is nog maar de vraag. Een mogelijke oplossing is dat men alle huidige feitelijke grenzen probeert te bevriezen, in de hoop dat die door beide partijen binnen een eeuw of zo dan maar worden aanvaard, omdat ze nu eenmaal zo gekend zijn. Buiten de Verenigde Staten, die Israël militair ondersteunen, hebben andere landen daar maar bitter weinig invloed op. Europese landen kunnen er daarom maar beter op toe zien dat hun hulp aan de Palestijnen niet misbruikt wordt. Dat kan hen misschien wat meer krediet in Israël opleveren om diezelfde kritiek te leveren op het Israëlisch beleid die ook vanuit de Israëlische linkerzijde te horen is. Veel meer dan dat is echter niet mogelijk.